سبک شوتر اول شخص نظامی در یک دهه‌ی اخیر به عنوان یکی از پرمخاطب‌ترین سبک‌های موجود در بازی‌های ویدیویی شناخته شده است. عناوینی مانند میدان نبرد یا ندای وظیفه، به عنوان نمادی برای این سبک قد علم کرده‌اند و فروش میلیونی این عناوین توانسته از آن‌ها قطب‌های سودآوری را به وجود بیاورد. در کشور ما و در بین گیمرهای ایرانی نیز این سبک جایگاه بسیار ویژه‌ای دارد و بعید است بازیبازی باشد که با این عناوین غریب باشد.از سوی دیگر، بازی‌‌سازان کشورمان از این محبوبیت سعی دارند نهایت استفاده را ببرند و بازی‌هایی را به مرحله‌ی تولید برسانند. یکی از این عناوین که توانست هم از نظر کیفی و هم محبوبیت خود را به حداقل استانداردهای لازم در سبک شوتر اول شخص برساند، مبارزه در خلیج عدن، ساخته‌ی شرکت آمیتیس بازی رایان است. در ادامه به نقد و بررسی این عنوان را که در شماره ی اول مجله ی الکترونیکی گیمفاپلاس به همراه مصاحبه با عوامل بازی منتشر شد را خواهید خواند.
نام: مبارزه در خلیج عدن
سازندگان و تهیه کنندگان: شرکت آمیتیس بازی رایان با همکاری ارتش جمهوری اسلامی ایران
ناشر: تکین بیست
پلتفرم: PC (رایانه‌های شخصی)
سبک: شوتر اول شخص نظامی
از ندای فاتح تا خلیجی ساکت
مبارزه در خلیج عدن بازی بسیار تمیز و خوش ساختی است ولی به هیج وجه بی‌عیب نیست. داستان بازی با اینکه پتانسیل بالایی داشت تا بازیکن را درگیر خود کند، ولی کاملا سرسری و بسیار گنگ دنبال می‌شود. مبارزه در خلیج عدن، روایت‌گر مبارزه‌ی دریاداران جمهوری اسلامی ایران با گروهی از دزدان دریایی خطرناک نواحی خلیج عدن و کشور سومالی است که مدتی می‌باشد برای کشتی‌های تجاری کشورهای مجاور و ایران ایجاد مزاحمت می‌کنند و آن‌ها را به غارت می‌برند. داستان بازی از یک کشتی تجاری ایرانی در شبی طوفانی شروع می‌شود که به تسخیر دزدان دریایی درآمده است. شاید بتوان گفت بازی در آغاز نوید یک روند متنوع می‌داد که پس از انجام این مرحله کم کم این ذهنیت پاک می‌شود. طراحی کشتی، باران شدید و تکان‌های آن، بازیکن را به شدت یاد مرحله‌ی حمله به کشتی باری، در اول بازی ندای وظیفه 4 می‌اندازد ؛ با این تفاوت که در این‌جا بازیکن نقش یکی از خدمه‌ها‌ی کشتی را دارد که باید خود را به مرکز مخابراتی کشتی برساند و وضعیت را به مرکز کنترل ایران خبر دهد. متاسفانه ما در بازی، هیچ شخصیت پردازی‌ای را حتی به صورت سطحی نه در شخصیت خود بازیکن، نه یاران و نه در دشمن شاهد نیستیم. تنها چیزی که در بازی مشخص شد، شخصیت اره ماهی، سردسته‌ی دزدان دریایی بود که اصلا خوب به آن پرداخته نشد. شخصیت بازی نه گذشته‌اش مشخص است و نه سن و سالش.عمق گرایی و پرداخت، هیچ معنایی ندارد و هدف فقط نشان دادن یکی از عملیات‌های ارتش در مقابله با دزدان دریایی بود. حتی میان پرده‌های زیبای بازی که به صورت Real-Time در بازی گذاشته شده بود، فدای زمان کم گیم پلی و ضعف داستان شد.
گذشته از داستان، دیالوگ‌های بازی با اینکه از صداپیشگان بسیار خوبی استفاده شده بود، در حد چند خط دستور و سفارش است. شما در بازی هیچ رابطه‌ی متقابلی از نظر دیالوگی میان کاراکترها نمی‌بینید و فقط فرمانده است که به گروه دستور و راه را نشان می‌دهد. میان پرده‌های مراحل بازی، بسیار خشک و بی‌روح طراحی شده‌اند و اطلاعاتی در مورد مرحله آن‌طور که باید و شاید به بازیکن نمی‌دهند. داستان مبارزه در خلیج عدن، پتانسیل شخصیت پردازی چه در دشمن و چه در شخصیت اصلی بازی را به خوبی داشت ولی متاسفانه داستان، بازیکن را کاملا ناامید خواهد کرد و هیجانی که در نیمه‌ی پایانی بازی به بازیکن داده و ناگهان رها می‌شود، بسیار برای بازی گران تمام می‌شود.
اسلحه‌ی نیمه پر
"ندای وظیفه‌ی ایرانی" . این لقبی است که وب‌سایت یوروگیمر به بازی مبارزه در خلیج عدن داده است. به راستی هم کسانی که حتی یک بار ندای وظیفه بازی کرده‌اند با دیدن خلیج عدن، متوجه شباهت‌های آن خواهند شد. خوشبختانه این گیم پلی به خوبی ساخته و پرداخته شده و استانداردهای لازمه در آن رعایت گشته است. نحوه‌ی حرکت شخصیت بازی تا شلیک و هدف گیری، همه و همه در سطح قابل قبولی قرار گرفته‌اند. البته نکته‌ای که در هدف گیری مقداری اذیت می‌کرد، حرکت سریع دست بود که باعث می‌شد نشود کارهایی مثل هدشات را زیاد انجام داد. چاقو، سلاحی که در بیش از 90% بازی‌های شوتر اول شخص وجود دارد نه تنها در این بازی نیست، بلکه چیزی به اسم Melee Attack نیز در خلیج عدن وجود ندارد که این بسیار می‌تواند به گیم پلی بازی آسیب برساند. اما از نحوه‌ی کنترل شخصیت و اسلحه که بگذریم، به نکاتی مثل هوش مصنوعی دشمن یا یاران خودی می‌رسیم. هوش مصنوعی در یک کلام بسیار ضعیف کار شده است. برای مثال در مرحله‌ای از بازی ما باید در منطقه‌ای جلوی تعداد زیادی از دشمنان بازی دفاع کنیم تا هلیکوپتر به محل رسیده و ما را از مهلکه نجات دهد. اما صبرکنید! کدام مهلکه؟ دشمنان بازی طوری برنامه‌ریزی شده‌اند که شاید بازیکن در طول بازی، آن‌ها را از فاصله‌ی کمتر از پنج متر هم نبیند. شما در این مرحله می‌توانید پشت یک سنگر تا رسیدن هلیکوپتر کمین کنید و تا رسیدن آن حتی گلوله‌ای شلیک نکنید! دشمنان بازی اصلا پیشروی نمی‌کنند و فقط از راه دور به شما و یاران نامیرایتان شلیک می‌نمایند.
از ضعف هوش مصنوعی دشمنان که بگذریم به ضعف هوش مصنوعی یاران خودی می‌رسیم. یاران خودی وجود شما را بسیار کم احساس می‌کنند و فقط وقتی می‌فهمید وجود دارید که به شما دستوری داده می‌شود! یاران خودی سنگرشان را با شما عوض نمی‌کنند، از جلوی راه شما کنار نمی‌روند و اینکه هیچ هیجانی در آن‌ها مشاهده نمی‌شود. البته نباید از مبارزه‌ی خوب آن‌ها در میدان نبرد چشم‌پوشی کرد که انصافا یاران خوبی در مقابل سیل دشمن هستند. در قسمت اول نقد از مشکلات عدیده‌ی داستان سخن گفته شد، ولی مشکل اصلی نشان دادن توانایی‌هایی است که از آن کم‌ترین استفاده شده است. شاید بهترین صحنه‌های سینمایی Real Time که می‌توان در یک بازی ایرانی دید، فقط در خلیج عدن قابل تجربه است. ولی همین صحنه‌های سینمایی بسیار کم کار شده و مجالی برای در اوج بودن بازیکن نمی‌دهد. شاید اگر داستان بازی گسترش پیدا می‌کرد و زمان مفید گیم پلی بازی از حداکثر 1 ساعت و نیم به 5 ساعت می‌رسید، تیم آمیتیس می‌توانست یک شاهکار به تمام معنا را با توجه به داشتن پتانسیل‌های عالی در پیاده‌سازی گیم پلی و صحنه‌های سینماتیک، به بازار عرضه کند.
جنگ زیبا یا زشت؟
وقتی به بحث گرافیک یک بازی ایرانی می‌رسیم، باید تمام حواسمان به این باشد که داریم در مورد یک بازی ایرانی صحبت می‌کنیم. بازی‌ای که شاید با کم‌ترین امکانات و افراد ساخته و پرداخته شده است. این قاعده در مورد خلیج عدن هم به کار می‌رود ولی فرق اساسی خلیج عدن با دیگر بازی‌های ایرانی، استفاده از قدرت موتور گرافیکی Unity به بهترین شکل است. نورپردازی بازی مشکل خاصی ندارد و شاید قوی‌ترین بخش گرافیک خلیج عدن همین نورپردازی است. از تابش نور خورشید تا سایه پردازی‌ها و یا نورپردازی مرحله‌ی اول در کشتی، همه و همه به خوبی کار شده است. ولی وقتی به مبحث بافت در بازی می‌رسیم مقداری خلیج عدن رنگ می‌بازد. بافت‌های بازی از فاصله‌ی دور بسیار خوب هستند ولی هرچه نزدیک‌تر می‌شویم عیب‌های خود را نشان می‌دهند. البته باز می‌گویم، آمیتیس به خوبی از پس گرافیک خلیج عدن برآمده و به نوعی گل سرسبد بازی‌های حال حاضر ایران محسوب می‌شود. انیمیشن‌های بازی در سطح معمولی قرار دارد و در بعضی جاها گرفتار باگ‌های تو رفتگی هم در خود بدن و هم در اجسام می‌گردد. تقریبا می‌شود گفت برای مرگ دشمنان هیچ انیمیشنی تعریف نشده و دشمن پس از اصابت گلوله کاملا رها می‌شود. این مشکل در مرحله‌ی قایق سواری به اوج خود می‌رسد! هیچ فیزیک خاصی بر جنازه‌ها وارد نیست و حتی در مواردی پرت شدن غیرعادی دشمن مشاهده می‌گردد. اما جدا از این مسائل، افکت‌های انفجار، تیراندازی، صدای اسلحه‌ها و سیستم گرد و غباری که با حال و هوای کشور سومالی مطابقت داشت، بسیار خوب کار شده بود. شلیک به بشکه‌های سوخت باعث انفجار و منهدم شدن سنگر‌های دشمن می‌شود و اسلحه‌های سنگین مثل RPG یا ماشین‌گان می‌تواند سلاح‌های سرگرم کننده‌ای در خلیج عدن باشد.
در کل، مبارزه در خلیج عدن معجونی ناقص از بهترین تکنیک‌های به کار رفته در سبک شوتر اول شخص است که می‌توانست خیلی بهتر از این‌ها خود را نشان دهد. شاید نبود بخش چند نفره در بازی بسیار آزاردهنده باشد ولی طبق خبرهایی که از آمیتیس به گوش می‌رسد، قرار است یک DLC که حاوی بخش چند نفره‌ی بازی است، اواخر تابستان یا اوایل پاییز منتشر شود. برنامه‌هایی نیز برای پخش نسخه‌ی جهانی این بازی با نام "سربازان خلیج فارس" در حال آماده‌سازی است که امیدواریم در این نسخه باگ گیری‌های لازمه را انجام دهند و بتواند نظر مخاطب خارجی را هم به خود جلب کند.
منبع:gamefa.com
امیدوارم مفید بوده باشه